en weer thuis

Genieten in Ban Krut, dat hadden jullie al gelezen, daarna met de bus naar BKK en daar nog anderhalve dag te besteden, dus nog 1 klein verhaaltje.

Wij zitten s avonds op een rustig terras (en die zijn niet makkelijk te vinden...) een van onze laatste biertjes te drinken als er een ouder nederlands echtpaar aanschuift, dus gezellig aan de babbel. Arie is toch wel nieuwsgierig hoe oud die man nou is.....maar eerst moet meneer de leeftijd van Arie schatten (daar tuint ie niet in...) Arie moet leeftijd noemen, zegt dat ie 'binnenkort' 73 wordt, meneer wordt begin maart 89!!! Wauw, daar hadden we niet op gerekend, vanaf z'n 60e pensioen, al 28 jaar aan het reizen, vooral door Azie, en nog steeds, al ligt het tempo nu wat lager (volgens zijn vrouw pas 2 jaar). Een geanimeerd gesprek volgt, en tot slot kom ik erachter dat ze vroeger lang hebben gekorfbald en nu tennissen (de basis voor...??) Een bijzondere ontmoeting zo aan het eind van onze mooie drie maanden! Inmiddels thuis, koud maar de zon schijnt!

Bedankt voor al jullie kaartjes, berichtjes, belletjes, bloemen en koud bier! Mriek voor t ophalen, hoe leuk is dat en buurtjes voor t warme onthaal!

dikke zoen van ons

Arie en Jantine

nog een paar dagen

Ja, en dan opeens, nog twee dagen Ban Krut, dagje bus BKK, dagje BKK en dan naar huis, wat vliegt de tijd! We zijn wel geschrokken wat het weer hier heeft gedaan, stukken weg weg, strand weg, hele huizen, eethuisjes, arme mensen hier. Inmiddels is het weer opgeknapt, t is heerlijk, zon, wolkje, windje, warm! Heerlijke zee, lieve familie inclusief Lenie die er echt onderdeel van uitmaakt. Kees en Joelle die hier twee dagen hebben gebivakkeerd, daarna Hendrik en Angi, onze buren. We lachen wat af met Angi die in het engels moppen vertelt en daarna met handen, voeten en hier en daar een woord Thai aan papa en mama diezelfde mop, en ja, ze begrijpen t, heerlijk! We fietsen elke dag, heerlijk, hoewel, voor de edele delen niet zo best. We hebben voor een week die fietsen gehuurd, in twee dagen al twee lekke banden en een klapband en dat zegt echt niets over ons! Arme verhuurder, betaalt bijna meer voor nieuwe binnen-/ en buitenband als dat ie van ons aan huur ontvangt, maar ja, onderhoud is hier ook geen sterke kant... Het enige echte minpunt hier in Ban Krut zijn de honden, er zijn er heeeeel veel, de jonkies zijn mij iets te enthousiast en ze blaffen vanaf 4 uur s ochtends, ik wil best vroeg op zijn, maar zo vroeg.....Probleem met papa en mama besproken, oplossing niet gevonden.

We hebben mooie drie maanden gehad, Noord Oost Thailand was bijzonder, Koh Chang ouderwets gezellig met Frank en Vera, ondanks de regen een goeie drie weken met Marieke, ook omgevlogen!

Tot snel in Nederland, of waar dan ook,

Arie en Jantine

Thailand, land van glimlach en regen!

Ik ga er maar even voor zitten. Het is zondagmiddag, aan een spierwit strand en prachtig weer. Volgens de gegevens 32 graden. Het laatste verslag stopte in Malakka, waar wij uitbundig chinees nieuwjaar hebben gevierd. Terwijl ik dacht dat Chinese mensen aan vlijt ten onder gaan blijkt dat ze zomaar zo'n 15 dagen de beest uithangen(jaar van de haan). Dat zal je merken in Malakka, een stad met een grote Chinese bevolkingsgroep en heel veel familie die van heinde en verre komt. De Jonkerstreet, een voornamelijk Chinese uitgaansstraat is van de vroege morgen tot de late avond afgeladen met mensen die proberen te flaneren. Met intussen een file auto's die de straat, de breedte ongeveer de helft van onze Weimarstraat, totaal lam legt. Kortom een waar genoegen om daar rond te schuifelen. Maar Malakka heeft meer te bieden ,de gereformeerde kerk, het fort en de begraafplaatsen, er ligt heel veel historie en is de moeite waard om te bekijken. Het guesthouse waar we logeren is erg leuk en de mensen die het beheren, Nazri en Alice zijn echte toppers. We besluiten dus om hier wat langer te blijven en gebruik te maken van de fietsen. Kortom genieten. Dan 's avonds het klapstuk, op naar het eethuis. Een Pakistaanse eetgelegenheid, Pak Putra, met heerlijke gerechten. Zowel de dames als ik komen ruimschoots aan onze trekken. Heerlijke naan met sausen en ik heerlijke Tandoori Kip, dit alles met kostelijke mangoshake. Een feest! totdat er weer eens een wolkbreuk losbarst en honderden mensen naar binnen proberen te vluchten. Maar gelukkig, na een kwartier is het weer droog en mijn schat was zo slim om snel een tafeltje onder een afdak te scoren. Maar ook Malakka kent een einde en hier moeten we afscheid nemen van Marieke. Zij vliegt naar huis en onze karavaan trekt verder naar Thailand. Het was, ondanks dat ze door het stoeltje gezakt is, zich buiten sloot, een dooie muis in haar bed had, en nog wat andere grappen heel gezellig en zonder enige wanklank. Toch wel stoer als je 3 weken gezamenlijk optrekt. Wij naar het vliegveld van Kuala Lumpur, 17.00uur vliegen naar Krabi en zijn daar om 17.20, een tijdsverschil van een uur en dat hebben we nu weer terug. Wij waren nog nooit in dit deelvan Thailand geweest en ik denk dat deze ervaring niet voor herhaling vatbaar is. We hadden een bungalowtje geboekt voor 1 nacht en bij aankomst in het donker werden we door de directie overgebracht naar een andere locatie, een flink eind stappen met alle barang op je nek. Op zich een mooi huisje maar de manier!!! Een paar honderd meter verder, om de hoek, was er wel eten te krijgen. Wij op pad, en om de hoek de hel. In 3 minuten meer toeristen gezien dan in de hele voorafgaande periode inclusief Malakka. En niet van het leukste soort, dronken oostblokkers met slecht geklede dames, waardeloos. Ons besluit was om direct, de volgende morgen, door te reizen naar Chumphon. Weer een dag onderweg maar dan weet je wat je hebt. In Chumphon, regen, we lopen in de stromende regen naar een leuk bungalowtje aan het strand, krijgt mijn schat een blad met steel van een kokospalm op haar hoofd, gelukkig geen noot dan was ze dood, maar ze gaat wel direct gestrekt. Uit alle hoeken komen mensen om te helpen en wordt ze met tijgerbalsem op de been geholpen. Die tijgerbalsem is iets speciaals, wonderbaarlijks maar daar kom ik volgende, en laatste keer nog wel op terug. Wij genieten, wat voor weer dan ook, maar het is ook goed om straks weer thuis te komen.

Ibu Heemskerk

En daar is ze dan, 12 januari, Kota Bharu, wij vinden onze taxidriver Kojak bereid ons erheen te brengen en met z'n drietjes terug te brengen. We hebben elkaar snel in t snotje...Marieke, groot en wit, wij als weinigen die iemand op gaan halen, leuk! We hebben een prachtplek aan de rivier, het weer is goed, Mariekje helemaal blij! Wij ook, ze heeft boerenkaas en drop meegebracht, mmmmm!! Maar een biertje erbij scoren valt niet mee. De jongens die er werken doen of het geen probleem is, nou niets is minder waar! We wandelen in de kampung, pakken een taxi naar de Pasar Malam Besar in Kota Bharu, maar vinden niet die hele grote markt.... Van daaruit reizen we naar Merang, een eco lodge, een prachtplekkie in een mooi park, de huisjes wat basic, maar wat doe je daar nou helemaal? Marieke vindt een dooie muis in bed en ze was as door mijn stoeltje gezakt, en ze had zich al buitengesloten, wat gaan we allemaal nog beleven met die meid? De tweede dag in Merang, waar we heerlijk gewandeld hebben, prachtig strand! begint het te regenen, en niet een beetje en het zal niet meer ophouden, waar we ook zijn, het komt met BAKKEN uit de lucht! Dan naar Kota Terrengganu, een leuke stad met een heel erg leuke China Town en inderdaad, daar kan je een biertje kopen. Eerst Jantine ziek, daarna Arie, Marieke blijft op de been...Naar Kuala Berang.....daar Arie dus ziek, wilde zich na laten kijken en gelukkig het ziekenhuis om de hoek, niks aan de hand meneer, u krijgt een hoestdrankje.... Mriek en ik naar de markt, veel pret in het hotel, en een heel fijn zithoekje, lezen en spelletjes doen, want wederom, wat een regen!! We konden al niet naar de Perhentians, nu kunnen we niet naar het Tasyik Kenyir (het meer), er is overal teveel water, flood, overstromingen, gigantisch! Toch proberen we naar t nationale park de Taman Negara te gaan, eerst gaan we naar Kuantan, een schitterend plekje aan zee, de apen springen over je dak, de golven zijn zo hoog, zo mooi, maar t is koud en het regent. Het onderkomen is vreselijk, de mensen niet erg bereid tot enige hulp: WIFI? Nee, o ja, hebben we wel, maar de code? geen idee...even later blijkt het 1234567890 te zijn, hoe moeilijk kan het zijn!!?? De volgende dag als een speer naar Kuala Tahan, IN het park, twee schetige hutjes vonden, bij een heel leuke vrouw, die met waterkoker en glazen kwam, heel lief! Helaas is t met bakken uit de hemel blijven komen, we konden niet eens de rivier over.... we konden er ook niet wegkomen, de bussen reden niet meer, en dus moesten we met de prauw, 3 uur over t veel te hoge water, aanvankelijk droog maar na een klein uur begint het weer te regenen, we worden er wat moedeloos van. En ook van dit reisverslag, het doet niet wat wij willen, dus ik ga afronden. We zijn nu in Melakka en de zon schijnt....... voorzichtig. We hebben een leuk onderkomen en hopen hier nog een paar dagen met z'n drietjes te genieten.....

blub, blub, blub......ik worstel en kom boven......

van de regen in het paradijs

Zoals gezegd vorige keer zouden onze vriendinnen Oats en Tuk in Ranong ons helpen uit te vinden hoe in Maleisie te komen. Het leek onmogelijk er te komen, er waren delen van de wegen weggeslagen, ook treinrailsen waren kapot, de militairen zouden dat wel gaan repareren maar... Wij wilden wel op pad, de 7e januari s ochtends belde Oats nog eens voor info, we konden om 10 uur met de bus mee. Zij vertrok naar BKK, wij werden door een vriend van Oats opgehaald, bij t politiepostje neergezet, nog steeds regenachtig... en om 1045 was de bus daar. Hoe lang duurt t voordat we in Hat Yai zijn? Varierend van 4-10 uur, we gaan het zien! Om 19 uur s avonds zijn wij, na een aantal vreselijke DVDs op de bus TV, een waarlijke kwelling, twee proppen WCpapier in m'n oren,op de busterminal, pfffff wat een reis, maar geen problemen gehad en een flink stuk gedaan vandaag. Natuurlijk weet de tuktukdriver waar ons hotelletje is (en dan bedoel ik natuurlijk NIET) Z'n maat gaat mee en belt onderweg naar t hotel, we doen er nog ruim een half uur over voordat we er zijn en dan.....receptie gesloten, nergens iemand te zien, deur naar kamers dicht, beltegoed driver op. Dat werd opgewaardeerd, hij heeft gebeld en een zeer verlegen slecht engels sprekend jongetje van zo'n 15 jaar kwam naar ons toe om sleutel te geven. Betaald, naar kamer, pikkedonker..... Arie denkt dat er ergens een sleutelgleuf moet zijn, maar ik met mijn inzicht zie natuurlijk direct dat we gewoon een knoppie in moeten drukken.... en zo is het.

We kunnen aan de overkant een biertje drinken bij een winkeltje aan de overkant, heerlijk! We boeken nog een dagje bij en gaan kijken hoe verder. Inmiddels een prettige bekende tuktukdriver die de hotelmama voor ons geregeld heeft, Nikky Lauda is er niks bij!! Bij trein geinformeerd, we kunnen naar Sunghai Kolok en hoe dan ? Tja, zegt de dame, I don't know, Thai en Malay no friend.......

We zoeken het zelf wel uit... Trein volgende dag om 1230 uur en tegen 18 uur in Kolok, de treinreis is prachtig, af en toe laat de zon zich zien, af en toe een stevige bui, maar er zit verbetering in. Op de trein en de stations houden zwaar bewapende soldaten de wacht. Er worden in dit gebied al jaren aanslagen gepleegd door moslim-extremisten. Wij merken er niks van. Wel zien we delen behoorlijk onder water staan....De mensen veranderen, steeds meer dames in mooie kleurrijke lappen, jonge mannen die van de koranschool komen, maar nog steeds buitengewoon vriendelijk en weer meer nieuwsgierig (doet ons direct weer aan Indonesie denken). Het is nog licht als we aankomen, we zien nergens een bordje naar Maleisie, het blijkt 1,5 km lopen te zijn, dan over de brug en dan ben je de grens over, het schemert, de paspoortcontrole verloopt soepel, ik lijk mijn telefoon kwijt te zijn met het adres van ons 1e onderkomen in Maleisie, zweten en zweten en gevonden! En t is al zo warm! We vragen een taxi naar ons hotel te brengen, die vindt dat de moeite niet waard, t is 500 meter, ga maar lekker lopen! Nu gauw een biertje!!!!!!!!

Nou beste Ben en Rene die biertest kan je hier in Maleisie wel vergeten. Hier in het Noorden is geen fles te scoren, dus dat is afzien. Dan maar water.

Bizar onderkomen in Rantau Pangang, in een soort kippenfarm, bij Su, een heel lieve vrouw die de boel niet echt schoonhoudt, overal kippenstront.. We boeken nog wel een dagje bij, willen morgen wel t plaatsje zien, lekker roti eten, er is een heel bijzondere tempel met de toren van een moskee, echt prachtig! De een na de ander begroet ons vriendelijk en het zonnetje schijnt! In Thailand is t nog steeds dramatisch met het weer... We eten de volgende avond bij een heel leuk eethuisje waar de roti op een bijzondere manier wordt gemaakt, in een stenen staande oven met kolen erin en de roti tegen de wanden op geslagen....snappie??

De 11e rond 830 bij de 7Eleven en daar is inderdaad de roodwitte bus nr 29 naar Kota Bharu, 5 ringgit pp (1 euro 25), prima bus, behalve dat de airco zich steeds boven mijn hoofd ontlast en er een straal water naar beneden komt. Precies in mijn nek, wat volgens Jantine niet erg is.In KB het bekende 'gedoe' met drivers... uiteindelijk hebben we een taxidriver die ons naar het onderkomen brengt wat we pas morgen geboekt hebben met Marieke. Maar we worden vriendelijk ontvangen, er is geen enkele andere gast, we kunnen vandaag bijboeken. Bij hem is het 25 euro, via Agoda 12, dat is bizar en hij raadt ons ook echt aan het via hen te doen. Een heerlijk hutje aan de rivier, echt fantastisch!! Hier gaan we Marieke van het vliegveld ophalen. Zij sluit zich bij deze 2mansfractie aan de komende tijd, maar daarover later meer.

Ja dat waren weer de feestdagen

Zoals al vermeld in ons laatste verslag waren we weer samen met Frank en Vera. Na een dagje slenteren door Bangkok wil je wel weer verder. Warm, benauwd en vermoeiend. Laatste boodschapjes doen voor de reis, rugzak ordenen nog ff lekker op straat eten, hoek kaosan Road, en dan naar de bus. We reizen met de VIPbus en dat is echt verwennerij. Slaapstoelen, deken en kussentje. Vervolgens vruchtensapje, puddingbroodje en flesje water. Het vertrek is rond 21 uur en om 00.00 uur stopt de bus, allemaal eruit, plassen en weer een maaltijd (zit bij de prijs inbegrepen) En dan gaan we weer. Iedereen gaat direct weer slapen, we worden wakker op de busterminal in Ranong.Hier worden we, terwijl we onze ogen nog uitwrijven besprongen door de taximaffia. zij weten dat al deze falang, niet Thaien dus, naar de eilanden en dus naar het haventje moeten. Je rugzak wordt uit je handen gerukt en in een pickup gesmeten. En daar zit de kneep, eerst over de prijs onderhandelen voor er gereden wordt. Wij weten, we zijn hier vaker geweest, dat de prijs ongeveer 50 a 60 Bath is dus zijn we gauw klaar. Als je dat niet weet betaal je gauw het dubbele of drievoudige. En daar zit je dan, als ouwe man weer in een bakkie. Aangekomen bij de haven is het nog donker. Nu blijkt dat we Frank en Vera kwijt zijn. Wel de rugzakken maar niet de mensen. Lastig zoeken in donker. Wat blijkt wij staan bij de speedboten en zij zijn afgezet bij de slowboat. Na wat opwinding hier en daar, dubbelkaartjes voor de boot gekocht die weer terug moeten is er, rond 7 uur tijd voor een bak koffie en een lekker bord Nasi met een gebakken ei. Ook nu begint het wachten. Terwijl er steeds meer toeristen komen is het wachten op de boot en hoog water, anders kan er niet gevaren worden. Zo rond halftien is de boot er en kan er geladen en ingestapt worden. Iedereen moet een zwemvest aan dat wordt gecontroleerd door de havenpolitie, strak in uniform, en dan steekt men van wal. Uit het zicht van de generaal gaan de zwemvesten uit en gaan we genieten van een aangename boottocht van anderhalf uur. We varen langs een aantal kleine, dichtbegroeide eilandjes waar de zeearenden koninklijk boven vliegen. Er passeren vissersboten en er wordt gezwaaid. Kortom, het lijkt wel vakantie. Als we aankomen op Koh Chang staat het ontvangstcomitee al klaar en gaan wij 10dagen genieten op Long Beach. Veel bekenden, er is een Duitse enclave van eenzame mannen, die daar de winter doorbrengen. Het is primitief, alleen 's avonds een maar uurtjes elektriek, geen wifi en dat soort fratsen, kortom we genieten. De 60e verjaardag van Vera op 29 december was een eclatant succes. We hadden dit goed voorbereid, balonnen slingers en een opblaasbare Hemaworst. Ook de feestmutsen ontbraken niet. Je wil niet weten hoe lastig het is en wat voor misverstanden er kunnen ontstaan als je in een vreemd land zonder de taal te beheersen, feestmutsen gaat kopen.Dan wordt je op z'n minst vreemd aangekeken. Maar via via is het gelukt en al deze spullen,een speciaal verjaardagslied, een mooi boekwerk vol bijdragen van vrienden en vriendinnen van Vera ,maakten het tot een feest hoewel het zingen stukken beter gekund had. Vera was er verguld mee en wij waren eindelijk verlost van alle barang die we mee moesten slepen. Verder verlopen de dagen daar rustig. 's Morgens lopen en speuren naar de Hornbill (vogel). 's Middags zwemmen en lezen met aan het eind een Big Chang. Helaas liet het weer het de laatste dagen afweten. Veel bewolking en regen, absoluut ongewoon voor deze tijd van het jaar. Heel zuidelijk Thailand heeft hiermee te kampen en de overlast is groot. We zijn nu terug in Ranong bij mensen waar we vorig jaar ook een prima tijd hebben gehad en de hereniging was erg leuk. Nu zijn we aan het uitzoeken hoe we in Kota Bharu kunnen komen wat door de weersoverlast niet eenvoudig is. We hebben met onze lieve vriendin Marieke afgesproken om daar 12 januari te zijn. We doen ons best maar het zou zomaar kunnen dat we terug moeten Naar Bangkok,dan het vliegtuig naar Kuala Lumpur en dan het vliegtuig naar Kota Bharu. Een mijl op 7 dus, u hoort nog van ons. Met groet en nogmaals Sabadee Pimai.

and so this is christmas

• ReisMee.nl

• contact

• Home
• Verhalen
• Foto's
• Video's
• Tips
• Kaart
• Profiel
• Instellingen

25-12-2016

Uitloggen

Welkom terug jantine!

Bekijk je weblog!

Weer in de AGODA val.....

Zoals tijdens elke reis gebeuren er ook nu weer rare,en soms wat vervelende dingen. Na ons verblijf in Loei bij John en Thai ginden we met de SONG THAEW ( een grote tuktuk) naar Chiang Khan. Een klein stadje gelegen aan de Mekong. Volgens Agoda, onze bookingsite, was ons resort gelegen in de stadskern en gemakkelijk vandaar uit was alle bezienswaardigheid eenvoudig bereikbaar. Niets bleek minder waar. Na enige onderhandeling met diverse tuk tukdrivers kwamen we aan in een resort zo,n 7 km uit de stad. We werden hartelijk ontvangen maar er werd direct medegedeeld dat we maar 2 nachtjes konden blijven want dan kwamen de Thaie, die gingen een feestje bouwen. De dag van de democratie. Nou dachten we dan zoeken we een andere kamer in de buurt. Een illusie, na een uitgebreide zoektocht bleek alles vol. Intussen hadden we via onze vriendin van het resort een vaste tuktuk driver gekregen. Halen en brengen keurig op tijd op de afgesproken plaats. Intussen liep het stadje vol met uitbundige Thaien die aan de oevers van de Mekong eens lekker feest gingen vieren. Wel in het zwart want de koning blijft hoe dan ook dood. In de walkingstreet, parallel aan de rivier was het een gezellige drukte van belang. Kraampjes met eten, Tshirts en speelgoed en duizende Thaien. Geen witje te bekennen. Voelt wel ff anders maar totaal niet ongemakkelijk. Volgende dag fietsen gehuurd en op pad in de omgeving. De banden werden opgepompt en de zadels gekuist en daar gingen we, weg van de drukte, het boerenland verkennen. Prachtig. Maarja, waar gaan we slapen? Intussen was er een afmelding voor een nacht die wij konden vullen maar dat ging niet lukken voor de 2e nacht. Dus het was niet anders, terug naar Loei waar we met gejuich werden ontvangen (we zijn populair) en we weer terecht konden in onze eigen kamer. Thai en John als ouders voor ons, en leuke gasten, een Belg met zijn Thaise vrouw. Maar de karavaan moet verder dus een nieuwe bestemming , Nong Kai. Weer gelegen aan de Mekong en volgens Ben, onze vriend die er pas nog op de fiets was geweest, een leuke plaats. Via bus en minivan daar aangekomen was de vraag hoe komen we in dit, volgen Agoda weer in het stadscentrum gelegen, resort, De tuktukdriver zei te weten waar het was en voor 80 baht zou hij ons daar brengen. Nou, niet helemaal. Na een uur waren we wel heel veel omgereden, maar nog geen meter opgeschoten. Goede gesprekken met andere tuktukdrivers, Italianen en mijn googlemap, waar hij niet op wenste te kijken, zorgde ervoor dat we uiteindelijk 7km buiten de stad op dit in de stadskern gelegen resort kwamen waar het uitsluitend voor Thaien met een pickuptruck goed toeven is.De man had besloten dat hij toch maar 200 baht wilde voor dit ritje. Een iets te forse prijsstijging voor iemand die niet wil luisteren en 80 baht gevraagd had. We gaven hem 120 bath maar daar wilde hij niet van weten.Hij wilde 200, nou dan maar de politie, maar daar had ie geen trek in. Dus ging hij voor de deur zitten mokken. Uiteindelijk rijst voor zijn geld gekozen, 120 baht. Ook hier weer een schatje, Kob, die ons naar de stad en uiteindelijk ook naar het treinstation heeft gebracht. Na een dagje sloffen in het leuke stadje moesten we weer terug en ja hoor, hetzelfde gelazer. Weer een driver die de weg niet kon vinden. OK, de volgende morgen om 6 uur naar het station met als bestemming Khon Kaen, waar we, volgens Agoda, een resort hadden midden in het stadcentrum. Nou je begrijpt het al. Daar aangekomen gingen we met pit op pad. Rugzakken om en stappen maar. Die Thaien kijken hun ogen uit. Twee van die rare farang (beledigende benaming voor blanken) lopend met rugzak door de stad. Na een uurtje stappen uiteindelijk bij een politiepost gevraagd en ja hoor, 12 km buiten de stad. Toch maar een taxi genomen en aangekomen op de plaats van bestemming. Dit in het stadscentrum gelegen resort bleek ingeklemd tussen twee snelwegen met geen andere mogelijkheid om ergens te komen dan een taxi te bestellen. We besloten ter plekke dat we van de reservering de tweede nacht lieten vallen om direct door te reizen naar Phimai. Wel nog een bordje rijst gegeten waar we 2 maal zo veel voor betaalden als overal elders en smakeloos. Kortom we genieten. Wat leren we hier nou van? Geloof Agoda niet, ze vermelden bij al hun aanbiedingen "prima gelegen Etc" We hebben het anders ervaren, maar we genieten wel.Het was de laatste 2 dagen koud, 14 graden en bewolkt, weer zo'n chinese koudeaanval op die arme Thaien, maar nu schijnt de zon, het is hier leuk.Kortom Toppie!!!!!